Ας γράψω δύο λόγια για την ιστορία αυτού εδώ του εργοστασίου.

"Το 1927 κατασκευάζεται από την Αγγλική εταιρεία «Power & Traction» ο ατμοηλεκτρικός σταθμός Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι. Αν δει κάποιος τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής, ο περιβάλλων χώρος του εργοστασίου είναι ένα πετρώδες, άγονο τοπίο πλάι στη θάλασσα του Σαρωνικού. Μαζί με το άλλο εργοστάσιο του Νέου Φαλήρου, προγενέστερο (1906) αλλά μικρότερης ισχύος αποτελούν τη βασική και μοναδική πηγή ηλεκτρικής ενέργειας για την ηλεκτροδότηση της πρωτεύουσας της χώρας, της Αθήνας.

Άρα, μια στρατηγικής σημασίας παραγωγική μονάδα, αν σκεφτεί κανείς ότι την εποχή εκείνη (αλλά και μέχρι το 1953) οι διάσπαρτοι ανά την χώρα ηλεκτρικοί σταθμοί παραγωγής δεν ήταν συνδεδεμένοι με την πρωτεύουσα.

Την «τράπουλα», μέχρι το 1941, την «μοιράζουν» οι Άγγλοι. Το εργοστάσιο λειτουργεί με Έλληνες εργαζόμενους, αλλά τον έλεγχο και την εκμετάλλευση την έχει η Αγγλική εταιρία («Power & Traction»).

Η τότε ονομασία της εταιρείας ήταν Η.Ε.Α.Π. (Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών Πειραιώς). Ακόμα και τα ωράρια σίτισης ακολουθούν την Αγγλική παράδοση.

Στη συνέχεια έχουμε την εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας στην πατρίδα μας. Το εργοστάσιο ελέγχεται από τον κατακτητή μέχρι τον Οκτώβρη του 1944, όταν αποχώρησαν οι Γερμανοί από τη Ελλάδα.

Η ιστορία μάς έχει δείξει ότι, όταν ο κατακτητής «χάνει» το παιχνίδι παρουσιάζει και το χειρότερο πρόσωπό του: «πως θα τιμωρήσουμε για άλλη μια φορά αυτή τη πολύπαθη χώρα; Θα φροντίσουμε να καταστρέψουμε τις βασικές της υποδομές όπως είναι το εργοστάσιο που ηλεκτροδοτεί την πρωτεύουσά της».

Στις 13 Οκτώβρη του 1944 οι Γερμανοί ανατινάζουν τις εγκαταστάσεις της Shell στο Πέραμα και στη συνέχεια κατευθύνονται προς τον όρμο του Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι, όπου βρίσκεται η «Ηλεκτρική». Το εργοστάσιο είναι δυναμιτισμένο, απλά πρέπει να πατηθεί ο πυροκροτητής.

Οι δυνάμεις της αντίστασης όμως είναι εκεί!

Εργαζόμενοι, δυνάμεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και της αστυνομίας μάχονται επί ώρες. Οι Γερμανοί χάνουν και η ηλεκτροδότηση της Αθήνας  εξασφαλίζεται.

Ο φόρος όμως γι’ αυτήν την «εξασφάλιση» είναι βαρύς!

Έντεκα παλληκάρια είναι νεκρά.

Αντώνης Καλαποθάκος (γραμματέας της εργοστασιακής οργάνωσης του ΕΑΜ) , Νίκος Γεωργιάδης (εργάτης της Ηλεκτρικής), Δημήτρης Μαργαρώνης, Ιωάννης Ηλιόπουλος, Παναγιώτης Κοσμίδης, Γρηγόρης Μεγγίσογλου, Συρίγος Παπάζογλου, Γιώργος Γκιόρδας, Ανδρέας Κουνούπας, Παναγιώτης Μαυρομμάτης, Ακρίτας Τοροσιάδης.

Στο χώρο του εργοστασίου στήνεται μνημείο για τους ηρωικούς νεκρούς (Εικαστικός Χρήστος Καπράλος)

Από εκείνη τη περίοδο μέχρι σήμερα το εργοστάσιο αλλάζει συνεχώς.

Οι παλιές μονάδες 1,2,3,4 (σήμερα είναι οι εγκαταστάσεις του φυσικού αερίου) ισοπεδώνονται, οι μονάδες 5,6,7 μπαίνουν σε αδράνεια (σήμερα είναι κουφάρια) και το 1978 - 1979 κατασκευάζονται δύο νέες μονάδες. Μία Ιταλικής κατασκευής (ALSTOM) και μία Σοβιετικής κατασκευής.

Ο εκσυγχρονισμός συνεχίζεται και φτάνουμε στα 1997-2000 όπου οι νέες πια μονάδες λειτουργούν με φυσικό αέριο. Δαπανούνται τεράστια κονδύλια και «ο δράκος του Κερατσινίου», όπως ονομάστηκε το 1980, είναι ένα σύγχρονο ηλεκτροπαραγωγικό κέντρο.

Στη συνέχεια έρχονται τα χειρότερα: Χρηματιστήριο, Ανώνυμη Εταιρεία, η κατάργηση του μονοπωλίου της ΔΕΗ και άλλα τέτοια που ξεχαρβαλώνουν ότι με κόπο, αλλά και με αίμα ο ελληνικός λαός κατάφερε να κρατήσει ζωντανό.

Έτσι, αυτό που τότε οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να καταστρέψουν, καταστρέφεται σήμερα με τις αδιέξοδες νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων. Το εργοστάσιο παραμένει εκτός λειτουργίας (γιατί δόθηκαν το 2000 τόσα χρήματα άραγε;).

Η ΔΕΗ ισοπεδώνεται και οι εργαζόμενοι σ΄ αυτή, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, βλέπουν κάθε μέρα αυτό που εδώ και τόσα χρόνια οικοδομήθηκε με κόπους να σκορπά στα «εξ ων συνετέθη» ".