Θα επισκεφτούμε το Τρίκερι, στις απολήξεις του Τισαίου.

  Έχει τρείς άκρες (ακρωτήρια), ίσως από κει να ΄ναι και η ρίζα της λέξης.  Με  τρείς αιώνες ιστορίας και βάλε, με τους αγώνες του ΄21, με τους σφουγγαράδες του, με τ΄ αρχοντικά του  και τους καραβοκυρέους του. Μα και τόπος εξορίας

(το Παλαιό Τρίκερι, ένα νησάκι στον Παγασητικό απέναντι από τον Αλογόπορο). Πέντε χιλιάδες γυναίκες πέρασαν από εδώ από το 1948 μέχρι το 1953.

   Μετά το 1970 έφτασε ο δρόμος (;) σ΄ αυτή την άκρια του Παγασητικού. Μόνο με καΐκια συνδεόταν ο τόπος.  Την πρώτη φορά (1980) που ήρθαμε  ΄δώ στο έβγα της Μηλίνας,  οι ντόπιοι μας απέτρεψαν να συνεχίσουμε τα 28Km μέχρι το Τρίκερι λόγω του κακού χωματόδρομου...... Από τότε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, ο δρόμος σήμερα είναι εξαιρετικός, φτάνει ασφαλτοστρωμένος μέχρι και την τελευταία άκρια του Αιάντιου ακρωτήριου. Γιατί όμως  επιλέξαμε αυτή την εσχατιά της Μαγνησίας;

  Για όλα όσα σας είπαμε παραπάνω.  Αλλά και για τη γαλήνη που αποπνέει ο τόπος, μακριά από τα ταρατατζούμ  των πολυσύχναστων και τουριστικών θέρετρων. Για την Αγία Κυριακή, τον Αλογόπορο, τις Κότες, τη Γεροπλίνα, το Παλιό Τρίκερι, την Πρασούδα, την Αγία Βάσω, για τις καραβιδομακαρονάδες στη Ταβέρνα του Χρήστου, για τα ούζα και τα τσίπουρα στην πλακόστρωτη πλατεία του Τρίκερι και για τον Αποσπερίτη που ξεμυτούσε από το ανάγλυφο  του Τισαίου την ώρα που μάκραιναν οι ίσκοι.