broken down trains / τραίνα που "έφυγαν"
(38.369501, 23.383807)
Οι γραμμές που συγκλίνουν ενώ είναι παράλληλες, τα κάθετα ξύλα και τα χαλίκια της στήριξης, ο ευθυτενής χάλυβας πότε στιλπνός και πότε σκουριασμένος, οι αμφιδέτες, τα "κλειδιά", τα πασάγια, τα μπουλόνια, τα παξιμάδια, η μυρωδιά της πίσσας και του γράσου, τα ελατήρια, οι σούστες, οι μικρές ανεμόσκαλες στο πλάι.
Παραδομένοι συρμοί στο σμίλευμα του χρόνου, στους σύγχρονους βάνδαλους και στους γραφιτάδες (;). Άλλοι ξύλινοι, άλλοι μεταλλικοί, ζωσμένοι από την βλάστηση της Άνοιξης. Σαραντατριάρης ο νεότερος. Έδρα ΠΕΙΡΑΙΑΣ. Κατασκευή 1975......το εσωτερικό κάποτε θα ήταν κούκλα. Ανακλινόμενα καθίσματα, ατομικό τασάκι στο μπράτσο, μεγαλεία λέμε.
Στο πήγαινε για τη Χαιρώνεια είχα βάλει σημάδι. Στο γύρνα στο ύψος του Ύπατου (38.369501, 23.383807) μερικές δεκάδες μέτρα από την εθνική είναι ο εγκαταλελειμμένος ομώνυμος Σ.Σ. Φράκτες, πόρτες μισάνοικτες, πινακίδες ΠΡΟΣΟΧΗ ΥΨΗΛΗ ΤΑΣΗ, ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΠΛΗΞΙΑΣ. Ήθελα να μπω και με το jeep........ Είναι και τόσο διακριτικό το όχημα. Τέλος πάντων. Να μπω; Να μη μπω.....Μπήκα μες το άγχος.
Για να έχω καλύτερη εικόνα πέρασα κάνα δύο φορές κάτω από τον σαραντατριάρη. Τι το ήθελα ακόμα πονάνε οι τετρακέφαλοι....Αμ τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους.
Όσο πάταγα το κλείστρο, τόσο με αιχμαλώτιζαν οι πληγωμένοι μπουλμέδες και το κρύο οξειδωμένο μέταλλο. Ανάσες και ψίθυροι μιας άλλης εποχής. Τόσο όμορφοι και πλημυρισμένοι με τη γαλήνη της μοναξιάς τους.
Μου ήρθε στο μυαλό "το βράδυ" του Καριωτάκη.
"........τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τρένο που θα ’ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου......."
Το τραίνο δε σε μεταφέρει, σε ταξιδεύει. Πόσο να μείνω ακόμη; Απογευματάκι ήμουν στο κλεινόν άστυ.
publication: 18.03.2018