40 ώρες στο Βόλο 40 hours in Volos
Στις 17 του Οκτώβρη, με αφορμή μια έκθεση φωτογραφίας “Ονείρων Σκιές”, διανθισμένη με ποίηση, στο “The 11 concept bistro”, βρέθηκα στο Βόλο.
Το κατάλυμά μου στη γειτονιά των “Παλαιών”. Είμαι πλάι στα τροχεία, τα σιδηρουργεία, τα χρωματοπωλεία, στα εδώδιμα αποικιακά. Κεραμοσκεπές και πέτρα στο “σώμα”. Η συνοικία της παλιάς αγοράς της πόλης. Ο φούρνος του 1926, το μεζεδοπωλείο του Στάθη του 1902, απέναντι τα απομεινάρια του Οθωμανικού χαμάμ και μια ανάσα ο Σ.Σ. του Βόλου. Διαλέγεις τη στάθμευση… παρκόμετρα πουθενά. Το “καβγατζή” τον έβλεπε απ' το παράθυρο.
Περασμένες επτά, έβαλα για το “11”. Βροχή και των γονέων. Μια ομπρέλα, ρε παιδιά; Στο δρόμο μου ήταν ο “Γαλαξίας”. Δημητριάδος. Βολεύτηκα. Μετά, αναζήτηση των ανθέων για τις κυρίες της βραδιάς. Κόκκινα τριαντάφυλλα. Δημητριάδος κι αυτά… Το “11” στη Σκενδεράνη 14. Μπήκα σ' ένα χώρο όμορφο, “ζεστό” και φιλόξενο. Στο πατάρι, οι φωτογραφίες της κ. Υφαντή… Κράτησα το βαγόνι, το περαστικό και τη κοκκινομάλλα στις κρεμάστρες. Μα και η σκάλα, τι χρώματα; Η Φρίντα; Η κυρία στο μπαρ;
Μετά, ακούσματα Χατζηδάκη, ποίηση της κ. Ψαραλίδου, αγκαλιά με τις εικόνες της κ. Υφαντή. Κόκκινο κρασί με κανέλα για καλό μπάρκο... κι εγώ, vodka λεμόνι. Τι να κάνουμε; Έχουμε τις αδυναμίες μας. Με το κλείσιμο, δόθηκαν υποσχέσεις για μελλοντικές ανάλογες βραδιές. Α, να μη ξεχάσω τη κ. Λία Μουχτάρη. Κατασκευάζει χειροποίητες κούκλες. Η μελλοντική έκθεση στο “11”. Για να δούμε…
Η βροχή το βιολί της. Η πόλη αντικατοπτρίζεται στην άσφαλτο. Το ίδιο και η πολύχρωμη Αργώ.
Επόμενη μέρα, 18 του Οκτώβρη. Πλατεία “Παλαιών”. Καφενείο το “1902” του Στάθη. Έλα που το μεσημέρι είναι και μεζεδοπωλείο.
Πέρασα απέναντι στο Σ.Σ. της πόλης. Αρχιτέκτονας ο Εβαρίστο ντε Κίρικο. Λειτούργησε στις 22 Απρίλη του 1884. Ο “Daniel” πήρε τη λάμψη από αυτό το κόσμημα… Η ασφάλεια του χώρου μου ζήτησε να μη δημοσιεύσω φωτογραφίες από το εγκαταλειμμένο τροχαίο υλικό. Τους το υποσχέθηκα και θα το κάνω… Μόνο το κτίσμα, το αντιαεροπορικό καταφύγιο και η Λέσχη σιδηροδρομικών Βόλου. Μου φτάνουν αυτά…
(Το Α/Α καταφύγιο του Σ.Σ. Βόλου – κατασκευής του 1938 - βρίσκεται σε βάθος 6 μέτρων και διαθέτει μία υπόγεια αίθουσα χωρητικότητας 230 ατόμων με δύο εισόδους που φράσσονται από χαλύβδινες θωρακισμένες πόρτες και δύο εξόδους κινδύνου από την πίσω πλευρά. Το καταφύγιο διαθέτει μηχανικό σύστημα ανανέωσης του αέρα με αποτέλεσμα όταν ήταν πλήρες, η παραμονή του κόσμου στο καταφύγιο να ξεπερνά τις 3 ώρες.)
Αναζήτησα το τουβλάδικο του Τσαλαπάτα. (Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα). Μια διαδρομή, πλάι στα αρχαιολογικά, εικαστικά, γραφιστικά κλπ. ωραία της πόλης. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός είναι παρών στη Μαγνησία. Λίγο πριν το γήπεδο του Μαγνησιακού, στα δεξιά του δρόμου, πνιγμένο στα δενδρολίβανα, είναι τα απομεινάρια οικισμού του Μυκηναϊκού κόσμου.
Μερικά μέτρα στα αριστερά είναι το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας. Δυστυχώς ο “Daniel” έβαλε κι εδώ τη λάσπη του… Από το 2023 παλεύουν να αποκαταστήσουν το εξαιρετικό αυτό δείγμα βιομηχανικού συγκροτήματος. Μου είπαν ότι ίσως του χρόνου να είναι επισκέψιμο.
Με αυτές τις τσακισμένες εικόνες και συναισθήματα, επέστρεψα στην πλατεία των “Παλαιών”. Είχα δώσει υποσχέσεις για μεσημεριανό στο “11” αλλά οι σειρήνες του Παγασητικού με τραβολογούσαν στο “1902”. Η Άρτα με τα Γιάννενα στο τραπέζι μου και το πνεύμα των αγγέλων να ρέει. Κράτησα τις παναρισμένες μαρίδες, τη τονοσαλάτα και την αρμύρα. Όχι πως τ' άλλα έμειναν, αλλά λέμε τώρα.
Κατά τις οκτώ το βράδυ, “με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά”, πήγα στο “11” να απολογηθώ για την μεσημεριανή μου απουσία… και τι να δω. Σαββάτο βράδυ κλειστά. Katastrofa… και τώρα τι θα κάνω; Ε, λοιπόν, ακολούθησα τους στίχους “Τριγυρνάνε οι νταλίκες μες το Βόλοοοο”… Μη θέλετε λεπτομέρειες τώρα.
19 του Οκτώβρη, νωρίς το πρωί, έβαλα πρώτη για την επιστροφή.
Δημοσίευση / Publication : 22.10.2025