Μουρίκι - Mouriki mountain (1703m)
(40.477441, 21.501568)
ορεινός ξενώνας Μουρικίου - Mouriki mountain hostel
Τώρα αν σας πούμε ότι ήρθαμε εδώ πάνω για τον ορεινό όγκο του Μουρικίου, μάλλον θα πρέπει να κρύψουμε τη μύτη μας, γιατί σίγουρα θα έχει μακρύνει....
Σ΄ ένα αφιέρωμα λοιπόν στο "Ελληνικό Πανόραμα" του 2000, διαβάσαμε ότι εκεί πάνω σε μια από τις βόρειες απολήξεις του Άσκιου, υπάρχει ένας ορεινός ξενώνας στα 1550m περίπου. Ένα ορειβατικό καταφύγιο που το μετέτρεψε σε ξενώνα ο Γιώργος Τζαβέλας με τη γυναίκα του τη Θεοδότα. Παίρναμε και ξαναπαίρναμε τηλέφωνο μπας και πετύχουμε κανένα δωμάτιο άδειο αλλά τίποτα. "Χρυσές εποχές" τότε και για ένα κατάλυμα με 37 κρεβάτια δεν ήταν και τόσο εύκολο να τα καταφέρεις.
Θα σας κάνει εντύπωση αλλά πέρασαν 4 χρόνια για να το πετύχουμε και μάλιστα από ακύρωση. Έτσι βρήκαμε ένα δίκλινο......
Η απόσταση Αθήνα - Πτολεμαΐδα είναι περίπου 500km. Από εκεί πήραμε δυτική κατεύθυνση προς Βλάστη και μετά από 24Km κάναμε δεξιά ( 40.458556, 21.533569). Η διασταύρωση είναι στα 1340m και μέχρι την επόμενη στα 3Km κινήστε σ΄ έναν αυχένα με συνεχή ανηφορική κλίση. Η τετρακίνηση κλήθηκε να δώσει λύσεις. Στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος (1540m) όλα ήταν μπαμπάκι. Αυτά τα 200m υψομετρική διαφορά τ΄ άλλαξαν όλα. Ομίχλη, "χιλιάδες χιόνι", γυμνές οξιές και μπροστά μας ένα UNOMOG με προσαρμοσμένο μαχαίρι εκχιονισμού.
" Μπράβο" είπαμε " Το κράτος είναι παρόν". Τραβήξαμε κι ένα παρατεταμένο κορνάρισμα προς χαιρετισμό του ξυλιασμένου χειριστή και συνεχίσαμε για άλλο ένα 1Km μέχρι να φτάσουμε στον ξενώνα.
Το πέτρινο κτίσμα είναι σ΄ ένα ξέφωτο στην καρδιά ενός δάσους με οξιές. Ο δασικός δρόμος το συνδέει με τη Βλάστη και την ιστορική Κλεισούρα.
Η Θεοδότα Τότη μας υποδέχτηκε με τρόπο που δεν το κάνουν όλοι." Μείνετε λίγο στο σαλόνι μέχρι να σας φτιάξουμε το δωμάτιο" Στρογγυλοκαθίσαμε στο τζάκι και σε χρόνο "μπιπ" είχαμε μπροστά μας ένα δίσκο με "την Άρτα και τα Γιάννενα" κέρασμα του μαγαζιού. " Σημαντικό" είπαμε "που σας κρατούν το δρόμο ανοικτό"
" O Τζαβέλας είναι" αποκρίθηκε η Θεοδότα......"το UNIMOG είναι δικό μας" ......."το βράδυ θα επιστρέψει και θα μιλήσετε" ......και μιλήσαμε. Αν αγαπούσαμε όλοι τον τόπο μας και τη δουλειά μας έτσι, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα....τέλος πάντων.
"Τι να σας ετοιμάσω για μεσημέρι;" Τώρα να πεις ότι χόρτασες με τα κεράσματα ντροπή είναι. Ε, όλο και κάτι πήραμε. Εν τω μεταξύ το δωμάτιο φτιάχτηκε, ήταν στην πίσω πλευρά του ξενώνα με εξωτερική σκάλα απομονωμένο και ήσυχο. Αργά το βράδυ ένας τύπος χωμένος στο χιόνι μέχρι τα γόνατα, μετέφερε κάτι μπιτόνια σε μια αποθήκη στο βάθος της ιδιοκτησίας. Έκανε μερικά δρομολόγια και μετά ξανά χάθηκε στο σκοτάδι........Ήταν ο Τζαβέλας. Το κατάλυμα λειτουργούσε με ηλεκτρική ενέργεια από ηλεκτροπαραγωγά ζεύγη, που σημαίνει καύσιμα και για εξασφαλισμένη ησυχία εγκατάσταση στο βάθος του οικοπέδου. Όλο το βράδυ χιόνιζε..........
Το πρωί ψάχναμε το Suzuki κάτω από το χιόνι. Τι να το κάνουμε όμως. Το χιόνι έφτανε στις "μασχάλες". Αποφασίσαμε να εξαντλήσουμε το χρόνο μας σε μικρές και μεγάλες βόλτες (πεζή) στο μαγικό τοπίο που σου προσφέρει η γυμνή χιονισμένη οξιά. Τη μία μέρα προσεγγίσαμε τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα με τη συνοδεία ενός από τα "αρκουδόσκυλα" του ξενώνα. Μια διαδρομή 2,5Km απόσταση χωρίς να ξεκολλά από δίπλα μας, ίσως γιατί είχαμε πιάσει φιλίες με τον κούταβό της. "Πραγματικός φύλακας, δίνει μάχες" μας είπε ο Τζαβέλας "με το μεγάλο θηλαστικό της περιοχής , την αρκούδα".
Την επόμενη ανεβήκαμε στην κορφή του Μουρικίου. Τα 1703m δεν είναι πολλά όταν ξεκινάς 200m χαμηλότερα. Είναι όμως "πάρα πολλά" όταν το απάτητο χιόνι ξεπερνά τα 40cm, όταν η σήμανση (κόκκινοι κύκλοι σε κίτρινο φόντο)του μονοπατιού χάνεται στην ομίχλη. Την απόσταση δεν την ξέρουμε, αλλά και αν την γνωρίζαμε πάλι λάθος θα ήταν η περιγραφή της γιατί σίγουρα με τα μπρος -πίσω μπορεί και να την διπλασιάσαμε....
Κρατήσαμε τις εικόνες ,τη φιλοξενία, τις συζητήσεις αργά το βράδυ με το Γιώργο Τζαβέλα και τη Θεοδότα.....κι ένα πεντόλιτρο κόκκινο κρασί του τόπου τους, για το δρόμο. Είχαμε και μια "μικρή" αλληλογραφία.....αλλά η απόσταση αυτά τα "στραμπουλάει''.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Με αφορμή όμως το αφιέρωμα στο Μουρίκι, προσπαθήσαμε να τους βρούμε σε κάποιο τηλέφωνο από εκείνα που καταγράφουν οι τουριστικοί οδηγοί . "Ο αριθμός που καλείτε, δεν ανήκει σε συνδρομητή" .
Ο ξενώνας είναι "πληγωμένος" καιρό τώρα. "Τα περάσματα όμως τα κρατά ανοικτά, για τις καλές παρέες" ο Γιώργος και η Θεοδότα. Ψάξτε τους, εμείς τους βρήκαμε. Δόθηκαν υποσχέσεις, έτσι για τη θύμηση......να είστε πάντα καλά.
Δημοσίευση/publication : 25.02.2017