Στην παρουσίαση της «Αθέατης Ζακύνθου» σας είχα αναφέρει ότι το κάστρο της πόλης αποτελεί μια ξεχωριστή ενότητα. Αυτό οφείλεται στη σπουδαιότητα του μνημείου για πολλούς λόγους, τους οποίους θα παραθέσω κατά την περιγραφή του.

Για να προλάβω τις ορδές των επισκεπτών και να βρω μια αξιοπρεπή θέση στάθμευσης, στα μέσα Ιουλίου που το επισκέφθηκα, αναχώρησα από τον φάρο στο Κερί πριν τις 8 το πρωί.

Το κάστρο το συναντάμε και με το προσωνύμιο «Μπόχαλη», από τον ομώνυμο οικισμό που το περιβάλλει. Πρόκειται για συνοικία των παραλήδων της εποχής, η οποία διατηρεί ακόμα και σήμερα ανάλογα στοιχεία.

Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες, η πρώτη οχύρωση ανάγεται στον 5ο αιώνα π.Χ. (τείχη αρχαίας ακρόπολης Ψωφίδας). Η εξέλιξη του κάστρου επηρεάστηκε καθοριστικά από τη σεισμική δραστηριότητα της Ζακύνθου· τίποτα δεν έμενε όρθιο. Τα τείχη και οι οχυρώσεις του φρουρίου, που διασώζονται μέχρι σήμερα, ολοκληρώθηκαν το 1646, όταν proveditor general da mar ήταν ο Io Bapt. Grimani. Χτίστηκαν από Ενετούς μηχανικούς με τη βοήθεια ντόπιων μαστόρων, με μεγάλη επιμέλεια και ανθεκτικά υλικά.

Από το 1812 έως το 1864 «την τράπουλα τη μοίραζαν» οι Άγγλοι… είχαν μέχρι και γήπεδο ποδοσφαίρου! Σύμφωνα με πληροφορίες που έχω, εδώ έκανε προετοιμασία η Sheffield FC (το αρχαιότερο ποδοσφαιρικό σωματείο της Αγγλίας – 1857). Με την παράδοση των κλειδιών του κάστρου στις 21 Μαΐου 1864 στο νεοελληνικό κράτος, ξεκίνησε η εγκατάλειψη και η καταστροφή του μνημείου.

Σήμερα, η αρχαιολογική σκαπάνη είναι ορατή στην προσπάθεια αποκατάστασης όσων έχουν διασωθεί ή βρίσκονται «ξαπλωμένα». Η σήμανση των ευρημάτων είναι εξαιρετική, οι χώροι πεντακάθαροι και φροντισμένοι, ακόμα και οι δημόσιες τουαλέτες είχαν χαρτί και σαπούνι. Και φυσικά, υπάρχει «είσοδος» με την ανάλογη φύλαξη.

Για το κλείσιμο της περιγραφής κράτησα τη βλάστηση με τα πεύκα και τη θέα προς τον οικισμό της νέας πόλης. Ακόμα και μόνο γι’ αυτό, θα άξιζε μια βόλτα για τον πεζοπόρο επισκέπτη στο χώρο…