Μάης του 2014, Μάης του 2024…δέκα χρόνια.  

  Μυστήριο ταξίδι σαν τοπίο του βυθού. Σκαρί από πάπυρο και χάλυβα. Καλλίγραμμα  στιλπνά κέδρα ζωσμένα με μπακίρια και ορείχαλκο.  Αμάθητο το πλήρωμα στα χρώματα των οριζόντων. Στο Ζέφυρο, τον Απηλιώτη και το Σκίρωνα. Στα μπαχάρια και στα βότανα  στις υγρές κοιλάδες του νου. Παράξενα πράγματα. Δύσκολα, στις μέρες μας. Ισορροπίες πάνω στα Ιστία, την Πρύμνα και την Τρόπιδα. Πολλές οι ξέρες και τα αβαθή. Τα ρέλια της καρδιάς στενά και κοφτερά. Τα μπούνια συχνά φραγμένα.

 …Μα και συνάμα όμορφο, αινιγματικό, λουσμένο  στην αρμύρα. Τα περάσματα προκλητικά. Γαλήνη και ανάσες μεθυσμένες. Εκεί που λες την  έχασα τη μοίρα  της πυξίδας  να τη και πάλι εμπρός σου.  Μοιάζει πιότερο βοτάνι της ψυχής, παρά για να σωθούν οι άλλοι. Ξέρεις τι είναι μεσοπέλαγα να φτιάχνεις την αβαρία; Να δίνει το τζιβί ο Βερίγγειος στο χέρι του Μαγγελάνου;. Στο κάτω κάτω  “νέοι” είμαστε μαθαίνουμε ακόμα. Καλοτάξιδος  να ΄ναι o «Ανατολικός Ορίζοντας» .