Δύο και μισή μετά τα μεσάνυκτα. Ξημερώνει Μ. Σάββατο.   Η "Μικρή Πλατεία"  έχει χαμηλώσει τα φώτα από ώρα. Moriccone και  "gabriel's oboe" δίνουν το σύνθημα. Λέω στο αυτί του Μανώλη για τα περάσματα και τα μακάμια της νύχτας......

   Πήρα τη NIKON από το σπίτι. Βγήκα στη Χρυσοστόμου Σμύρνης.  "Περπατούσα" στη μέση του οδοστρώματος. Ψυχή ζώσα. Χρεμωνίδου, Ευτυχίδου, Ερατοσθένους , καλλιμάρμαρο. Η μοναδική μου συντροφιά η D 300 και τα φανάρια που αναβόσβηναν.  Η πρώτη λήψη και ο ένας δείκτης δείχνει το Βορρά και ο άλλος την Ανατολή. Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη λήψη και ο γοητευτικός ήχος του κλείστρου είναι ο μόνος ήχος που ακούω...... σε μερικά δευτερόλεπτα λίγο μετά τις τρείς  πήρα τηλέφωνο. Θα με χέσουν είπα. Όχι όμως. Είναι όμορφο το συναίσθημα με την ανθρώπινη φωνή.......Συνέχισα στην Ηρώδου του Αττικού. Μπάτσοι, εύζωνες ευθυτενείς και τσαρούχι, φούντα,  φες. 

- Που πάει ο μουρλός τέτοια ώρα;

- Εμείς θέλουμε να γείρουμε κι ο μαλάκας βγάζει φωτογραφίες.

Πέτυχα κι την επιστροφή της φρουράς από το Σύνταγμα.  Στις 3 και μισή φωτογράφιζα το κοινοβούλιο. Πέρασα απέναντι χωρίς να κοιτάξω καν. Μέσα μου γινόταν "πόλεμος" κι 'έξω μου η επιτομή της ηρεμίας.  Η πλατεία Συντάγματος άδεια, η Ερμού άδεια,  το ίδιο και η Πανδρόσου. Ένα ζευγαράκι στριμωγμένο στην εσοχή μιας πόρτας "το έκανε". Κατέβηκα την Αδριανού και επιτέλους αντίκρισα το βράχο.  Η ώρα τέσσερις. Τίποτα, κανένας , μόνο κάτι κεραμιδόγατοι στην Αποστόλου Παύλου.  Πολλές από τις φωτογραφίες είναι  "κουνιστές". Ανέβασα τα iso στα 3600. Μικρή η διαφορά, αλλά τι σημασία έχει.  Το "ταξίδι" έχει αξία ,  αυτό δίνει τις ανάσες και τ΄ αγγίγματα στην ψυχή.

   Στις τέσσερις και μισή ήμουν απέναντι από την Πύλη του Αδριανού και το Ολυμπιείο.  Περπατώ κοντά στις δύο ώρες . Ένα αγιάζι  μέσα  και έξω μου, κάτι μου λέει στο αυτί.  Σιγά μην ακούσω. Βάζω τη μηχανή στο σακίδιο και είπα τώρα επιστρέφω.  Περασμένες πέντε έβαλα τα κλειδιά στην δική μου πόρτα αυτή τη φορά.

  Ίσως να μπορούσα να γράψω περισσότερα. Καλύτερα όμως να σας μιλήσουν οι φωτογραφίες.