Το βιογραφικό

Λοιπόν, αν. Λέμε αν τώρα, ο πατέρας μου ήταν υποψήφιος και έπρεπε να κάνει το βιογραφικό του, τι θα έγραφε;

Έχουμε και λέμε. Αριστερός δεν ήτανε, ούτε η μάνα του ούτε ο πατέρας του. Ο πατέρας του όμως, ο παππούς μου δηλαδή, πολέμησε με θωρηκτό Αβέρωφ ως θερμαστής, στα Δαρδανέλια. Έχω την εντύπωση όμως ότι αυτό δε θα μετρούσε. Εξάλλου ποιος γράφει για τον πατέρα του, ίσως μόνο αν είναι κάποια εξαιρετική περίπτωση. Μη μπούμε σε λεπτομέρειες τώρα. Μετά θα έπρεπε να πει για τη μόρφωση του. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τρεις τάξεις του Δημοτικού. Όμως μπορεί και να μην το ΄γραφε κι αυτό. Όπως έχω προσέξει δεν το γράφουν κι όλοι. Το γιατί δεν μπορώ να το γνωρίζω, ας μη μπούμε κι εδώ σε λεπτομέρειες. Βέβαια καλό είναι να έχεις τη γνώση από κοντά, αλλά να ρε παιδί μου, έχω γνωρίσει μορφωμένους που δεν ήταν και τόσο μορφωμένοι.

Τέλος πάντων ας πάμε παρακάτω να δούμε τι είθισται. Μετά είναι το επάγγελμα.

- Ήμουν καφετζής , άνεργος, σερβιτόρος και στο τέλος κάτι σαν μάγειρας.

-Τι να πάρουμε;

-Ξέρω γω; είναι τόσο σοβαρό;

- Για να μπαίνει θα είναι.

-Ε, τότε να βάλουμε καφετζής.

-Δε μου αρέσει και τόσο αλλά άμα επιμένεις.

Μετά θα έπρεπε να πει για την κ.Μαίρη , τη μαμά μου. Δηλαδή μόνο τ΄ όνομά της. Γιατί σε λεπτομέρειες δεν μπαίνει κανένας. Ας πούμε αν εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος μαζί της, αν της κρατάει το χέρι όταν βγαίνουν βόλτα. Μα τι λέω τώρα;

Τι έχει στη συνέχεια το "πρωτόκολλο"; Τα παιδιά. Εγώ κι αδερφός μου. Κι εδώ υπάρχουν δυσκολίες. Γιατί πέρα από τα ονόματα, είναι και οι σπουδές. Φανταστείτε να έγραφε έχω δύο παιδιά, τον Γεώργιο και τον Δημήτριο. Για πάμε στις σπουδές όμως. Λοιπόν εγώ έβγαλα με το ζόρι το Λύκειο και μια τεχνική σχολή. Οπότε δεν είναι και τόσο γυαλιστεροί οι τίτλοι . Ούτε κανένας κρεμάει στον τοίχο το απολυτήριο του Λυκείου. Τώρα για το Δημητράκη μη πούμε τίποτα γιατί είναι πολύ πονεμένη ιστορία. Το βλέπω δύσκολο κι αυτό το μπόνους εκτός κι αν δεν έχεις παιδιά και δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Για να το βάζουν όμως αυτό, πρέπει να μετράει. Στην περίπτωση του πατέρα μου όμως έχουμε ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα. Ο γιός του δηλώνει αριστερός. Εγώ δηλαδή. Και επειδή στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις ίσως ο πατέρας μου να μπορούσε να σώσει την παρτίδα. Τώρα γιατί εγώ είμαι αριστερός και ο φίλος μου ο Αλέκος δεν είναι, ενώ κάνουμε τα ίδια πράγματα, είναι κι αυτό μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Αν το καλοσκεφτείς όμως ούτε οι άλλοι λένε αν τα παιδιά τους είναι αριστεροί. Το γιατί δεν μπορώ να το γνωρίζω, αν και μου περνάνε κάποιες σκέψεις από το μυαλό, που ίσως δεν είναι της παρούσης να τις ξελουρίσω.

-Τι μένει ρε παιδιά; Να πούμε κάτι για τον αθλητισμό;

-Ναι, καλή ιδέα.

- Είμαι Βάζελος.

-Τι πας να κάνεις; Δε θα σε ψηφίσουν οι γάβροι.

- Και τι να κάνω;

-Θα γράψεις Δόξα Βύρωνα.

-Μα είμαι και βάζελος.

-Ε, τότε είσαι καταδικασμένος.

Αδιέξοδο, αμηχανία, τελείωσαν οι προτάσεις και εκεί που λέμε όνειρο ήταν και πάει, σκάει η ιδέα.

-Ρε μπαμπά δε με ξυλοφόρτωσες ποτέ ( η μαμά με σάπιζε).Καλό θα ήταν να μπει στο βιογραφικό σου.

-Είναι πολύ προσωπικό. Δε μπαίνει.

-Να πούμε ότι σου αρέσει το καλό φαγητό, το καλό κρασί, η μυρωδιά απ' το γιασεμί, τα ψάθινα καπέλα, να ζωγραφίζεις και να χορεύεις ταγκό με τη μαμά;

-Μόνο ότι μ΄ αρέσει να ζωγραφίζω. Και κάτι ακόμα. Αγαπώ το Βύρωνα.

Γιώργος Τζανίνης